Desembre es en veiàr, tuchi i séro paréi, 'bou la vuéio dal Dinial. E vihén i nuéste famihe archampa, aprés de sino, e foro la néu que lus e i estelle. Ent'aquest mounde de soulitudo es vengùo la festo de Sancto Lucìo d'uvern (13 de desembre) e l'avén passa entra nousiauti o per nousiauti.

  Es da alouro que la troupo de Coumbosouro a piha à estudiàr na nouvello pastouralo, per parihàr en Dinial deferént à la comunita     prouvençalo.

   Diniàl es pus aquel, prou de pais l'an esperdu, e soubretout i joùe; per acò nousiauti 'nt'aquest temp avén vira i nuéste valade, per desveiàr i coucience de la gent. Avén pourta la cuno: la cuno de  la freiranço, e sìen esmougu, uro, d'avér sentu l'unioun de lengo e de fè, que nous fan fraire, e d'avér vist que nosto coununita patoisanto encoumenço à enteressàr la gent de la piano e di ville.

   E ent'acò noste, i fraire i avén manda quérre lou journ di Réi, per coumençar l'annado ensém en Coumboscuro. Lour i se soun sarra d'entourn à nous-pìno la guiéiso- dal temp de la Pastouralo e, bèn que i quiàr de la TV deranjàven n'estis, nous an coumprés e avìhen i grime. Forssi es vér ço qu'a dich lou segretari de l'Escolo dòu Po, Buratti, aquel journ, din noste Atehìe: "La gent di nuéste mountagne déu pus avér pòur, uro, dal pericle bianq de la néu e di chialanche, me déu gardàsse d'aquel nìe, que mounto dal bas".

   Que la nosto "Chalancho" sibi asta en lume ent'aquesto grisour, per far de la gent di valade uno souleto e pus estrecho famiho prouvençalo.