ISART (frp)

Na strorij ch’i fai peuir

fin-a a ji lo,

è j’ë la stòrji

do cont Isârt.

Ji vej o la contavo

ën tramolênd.

Chi chè j’ére

o d’anté ch’o mjit?

Gnun o j’ên mai

sercà ‘d savèilo.

O s’j’ére alogià

an ‘d na bòjri,

dzorè do Pijjnat,

sla vià ‘d Benòut.

El vacië, l’ cevrë,

ël fé e ‘l përsonê,

teiti o scapavo:

fin-a d’antòrn a la bòjri,

prima i mjit giaona

è peu i murjit.

In giòrn, dësprà,

rusià da ji rimòrs,

o mònte s’in rociass

e os tape giù:

la tèra i s’dreuv,

e ‘n sërpênt,

grò mè na ca

e longh ën mija,

o lo travond tot antér,

ciapèl, ciovsè è braje.

El möntagne o tramalo,

e l’Aiva grênd,

pu scura, për la peuir,

i smije mata :

ënvece d’alà giù

i tòrne aré.

La lao do Valon grênd

O ron la riva,

e totà na lavènci

‘d ròch e ‘d tèra

i cruvaj

an d’in moment

la chërpeuiri

do sërpênt.

Anco ‘ncheij

lo pòst

  • in chiapé

e dontrè chê-

o s’ mênde Contisart.

Vòra, ògni sênt an,

lo sërpênt,

për respirà,

o bute fòr la testa.

Da la gola,

ch’è smije ‘n fòrn,

o sajo ‘d fiame:

e tot lo Piên,

‘d peuir, o tramale.

Gnun o l’ën veuj,

ma teuiti o jo sên.

ISART (piemontese)

Na stòria ch’a fa por

fin-a ai luv,

a l’è la stòria

dël cont Isârt.

Ij vej a la contavo

an tramoland.

chi ch’a l’era

e d’andova ch’a vnisia?

Gnun a l’han mai

sercà ‘d savèilo.

A l’era elogiasse

Ant na tan-a,

dzora dël Pianè,

sla stra d’ Bénòt.

La vache, le crave,

le fèje e le përson-e,

tuti a scapavo:

fin-a l’erba

tut d’antorn a la tan-a,

prima a vnisìa giauna

e peui a muirìa.

Un dì, disperà,

rusià dai rimòrs,

a mont su ‘n rociass

e as campa giù:

la tèra asdeurb, e un serpent,

gròss come na ca

e longh un mija,

a lo travond tut antregh,

capel, scarpe e braje.

Le montagne a tramolo,

e la Stura,

pi scura, da la por,

a smija mata:

invece d’andé giù

a torna andarera.

‘L lagh dël Valon grand

a romp la riva,

e tuta na valanca

‘d ròch e ‘d tèra

a coata

ant un moment

la s-ciaplura

dël serpent.

Ancora ancheui

ël pòst

un ciaplé

e dontrè ca

as ciama Contisârt.

Adess, ògni sent ani,

‘l serpent,

për respiré

a buta fòra la testa.

Da la gola,

ch’à smija un forn,

aj seurto ‘d fiame:

e tut ël pian,

da la por, a tramola.

Gnun a l’han vistlo,

ma tuti a lo san.