LO SOLE’ (frp)

‘D fiênch a la ca ‘d mon pare é jà n’ solé,

fait a la prente varda, ‘n to na lòbia

‘d malzò goragn, chi vire tot d’antòrn.

Si ch’o lên fait, fòrse o jajon l’idèja

‘d preparassê na ca. E’ j’ê per san:

quênt i lo beuco en vin malinconià.

O lên piassà ‘n do pòst pu bel, pu sên:

e pu simpatich dl’interi borgià:

e peu … o rësta paraj: mach in solé.

Fòrse la mòrt do prim proprietari,

ò na rusa tra frare: chi lo sa!

Io stòria chi cognòiso i jo dit gnin.

An certi giòrn, quênt è jà gnin na neubia,

e lo solaj o viscè l’orizont,

daichì j’ê pròpi tot na meravija.

E s’ved l’Ovarda, an to ‘n po’ ‘d naj, la Còrna,

è s’ved la Leri, ji Scajon, ‘l Trapptê.

Ciastel Gianat, j’i Fons e Pinciarvat.

Car solé mòrt, ‘t fai na figura gnòca:

të smije ‘n pòro, che për malardriss

o s’êst butà au prim pòst, e mach për cas,

o jà capì d’esê vistì de stras.

EL SOLÉ (piemontese)

‘d fianch a la ca ‘d mè pare a j’é ‘n solé

fait a la bon-a con na lòbia

‘d malezo gorègn, ch’ai gira tut d’antorn.

Coi ch’a l’han falo, fòrse l’avijo l’idea

‘d preparasse na ca. A l’é per lòn:

quand i lo guardo an ven malinconia.

A l’han passalo an t’ël pòst pi bel, pi san

E pi simpatich ‘d tuta la borgà:

peuj l’é restà parej: mach un solé.

As vëd l’Ovarda, con un po’ ed fiòca, la Còrna

as vëd la Lera, ji Sciajon le trapëtte,

le Lunela, ij fons e ‘l Panaton.

Car solé mort, ‘t fas na figura gòfa

të smiji un pòver, che sensa penseie,

l’è butasse al prim pòst, e mach për cas

l’a peuj capì ‘d esse vestì de stras.