L'i dâ mē dë feouriè quë notre amis Sandre dâ Jan-Batisto a fae tero. La lh'ero calquiz ans qu'a së sentiò lôs dë vioure; dëpê qu'al aviò abandounà sa quitoro, l'ero pa mei el. Ma drant, vou n'asouvënà-ou ? l'ero lë plu aleggre coumpagnon qu'ouz aguessan â Viaret. A faziò lë mënuziè, lë përuquiè, l'emoulàere, lë pechàu, lë sounadour; al ero meme ità chasàu. Ma dë sëgur quë la muzicco l'ero ità sa plu forto pasion; al aviò aprē a sounô (a sa maniero) l'armoni,lë mandoulin e, sobbre tout, la quitoro. A ön moument dounà, Sandre e sa quitoro l'ero dëvengö dou elemens enseparabbli. "Sandre, vae prenne ta quitoro!", ou lhë dizion; e el, en marcent su lou talons aboù lâ poncha dâ pê ecartô, a partiò charchâ sa quitoro. "Sandre, souno lë valzer dë Sapetti!", e el a lë sounovo. A l'arè sounà dë sentena dë vieggi, quē valzer dë Sapetti; chaquë viegge a diziò qu'a l'aviò pa mei praticà, qu'al aviò lou dē reggi, ma peu a lë souniò can-meme; e noû, belle qu'ou lë sabessan a memouàero, ou l'ecoutiôn chaquë viegge aboù devousion, coumà s'ou l'aguessan jamèi entendö. Cant al ero dë bon umour (e l'aribiò encâ souvent, a quē temp), Sandre al aviò arè soun istourietto amuzanto da countiô: a sabiò culhî lou detolhs amuzans dë lâ choza, al aviò pa pàu dë badinô sur el meme, noumpâ dë fô coumà quelli quë së creôn enteligens en countient mequè lâ betiza dë lh'autri e en ecoundent lâ souô. Vê eisì nen uno qu'a m'a countià el, aboù sa parollo malaezô quë vouz oblijovo a fâ atension, ön journ qu'erou vengö en licenso â paî, lou prumieri temp dë la guero:
"L'er l'outögn pasà, can la fanteriò aviò plantà sâ tenda a laz Arviora. Un neut, aprê sino, avioû bëgö 'n mes d barbero su d mamma Gin per m sentî 'n pauc en coumpagnò: vouz autri ou sià tu viò, e mi sioû soubrà soulet cma 'n vëson. Ver la onz'oura m sioû lëvà per m'arbatô. Foro l'er niè cma l pugn: a cauzo d l'oscurament, pa 'n tras 'd lumiero, e la lh'er'ön marin epē e flop qu'ou faziò tramoulô. Basto, m'enchaminou tou cincirin, ma marchôvou a catöli en toucent cha tant 'l mur dâ cazeis, perquè la s veav pa a dou pô drant 'l nô. Pasou arent la bouticco dâ Sandrin d Tito l'Epino, aribbou a la charier d la couperativo, ecuro cma la viò d l'enfern, e m'enchaminou ver la plasetto en tatignent aboù la man gaucho dâ caer d l'echaliè dâ Camil.
Erou cazi aribà a meità chamin. Cma s la plasetto la lh'a pa d dangēs, m böttou a marchâ plu vitte; ma, tou d'ön colbi, bôf! vau m'amourô cont cacön qu'er ferm a la cantouniero. Quë patello! I m'a faet arcuoulâ d'ön pô. Mi m'erou pa faet tro môl; l'autre, si q sabbioûc? a diziò pa ren. O quë diàu, qui poio-lò ese? La m deplaiò d l'aguē magar'esavà ou gauchà aboù mou gourlôs, e l'er d ma fauto, perquè l'er mi q lh'aviou voulà acol.
-Escuzamè, z'ē pa faet aprovo!- 'lh diouc.
Pa d reponso. Vo-tti vē qu'al iz enrabià e a vo pa m repondre? Ou q la siè 'n fouretiè q coumpren pa l patouàe?
-C'a scusa, moussù!- 'lh diouc en piemountē.
E l'autre, ren. Qu'a siè dur d'orelho?
-C'a scusa moussù!- arpettou plu fort. E l'autre, mut cma 'n troeto.
"Eisì ou siēn pa a post", m sioû dit; alouro alonjou la man e tocchou cacarén dë moul e dë bavoû...Ah, vë-ttë eiquì: l'iz ön lourdon! Ma d tou lou lourdons d la parouàeso dâ Viaret la gn'a pa ön qu'itariò chut dinz ön câ parelh!
Lh'a pa q dire, erou curioû d sabē qui l'er ql'articcle moul e bavoû, lourt cma 'n clösso, si ben qu'al aribiò pa a sourtî un parollo. Alour tirou foro ma bouàeto d'almetta, nen frettou uno e atendou q la flamel bloeo âe counsumà tou l solpre. Eec atendö 'n siecle... e finalment ē vit qui l'ero.
L'er'ön meoûl: ön meoûl dâ saudô, q soun counducent, aprê l'aguē atachà a la rampo d l'echaliè, aviò placà eiquì per s n'anâ a l'ostou.
Cant ē vi quēn, èec arsautà e m sioû dit:"Boun Dioù, ouz armersioû d pa m lh'aguē faet aribâ per dareire!".
L'er pro 'n brav meoûl: al aviò pa brounchà can lh'avioû batö contro. L'i dco vē q tout d suit'aprê lh'avioû dit dou vieggi: moussù. Ma la s sâp jamèi: së lh foss'aribà per dareire...".

0i, moun paure Sandre, t'aviâ razon: aboù lou meoûls la së sôp jamèi.