Dinz un temp pöi gnanco tant lögn, cant noutro valaddo era pi pöplâ qu'öiro, bieen de noutro gent eran oblijà d'anâ travalhâ dint de paî etrangìe per poguee vioure un pauc pi da creetien. La gn'ero d'uni que laisavan sa meizoun cant il eran encâ jouve, e pöi î tournavan mequé de temp en temp; d'autri, noumpâ, î travalhâvan caiqui aan e pöi la languisoun e lou magoun d'ese lögn de soun paî li prenìo, e alouro, aboù qu'lo poco mouneo que il eran rusì a eipargnâ a fòrso de sacrifisi e de privasioun (e qu'î tenìan groupà dint un mouchòu), î se nen tournâvan a meizoun per toujourn.
Queen l'ee decò capità a barbou Batistin dë Juspin dë la Frouazino, que toutta lâ vee que ouz aveen la fourtuno de s'encountrâ, ou a uno maniero ou a l'autro, â me countio de sa jouventù e encâ öiro â regretto d'ese tournà a soun paî da soulet! Veisì coumà l'ee anà:
A pauprée seisanto aan fai, barbou Batistin, jouve qu'avìo pâ encâ vint aan, ero partì per la Franso en chercho de travalh e al ero anà finî dei caire de Toulouzo en calità de manoual dë lî muròu. Uno zono ounte la fazìo un chaut abominabble. Lou jouve â lou patisìo bieen lou chaut, e toutta lâ nöit â söimavo sâ bella mountagna airouza e counfortabbla, aboù de fountana frecha, clara e grosa coumà lou Cluzoun! Ma, aprê tout, l'ero un jouve bieen deigourdì e armà de bouno voulountà e, dint un pâ ren, al a sabù se fâ volguee ben da soun "chef chantier", qu'ero un omme grant e groo, ben plantà- rudde e aboù un parelh de barbis lounc uno brancho, que fazìo tramoulâ tutti cant â parlavo, ma que, a uno serteno maniero, se trobavo dint lâ mema coundisioun de noutre Batistin, avent laisà sa fenno e cattre meinâ a soun paî dint la Val Varaccho, en prouvinso de Couni. Â lou mandavo a fâ lâ coumisioun, anâ prenne da béoure e, de tant en tant, â lou mandavo dint la groso baracco dount la lh'ero lh'ufisi de la diresioun de pluziöri chantìe. Dint l'ufisi ounte noutre jouve Batistin duvìo anâ la lh'ero uno bello filho jouve que, coumà el
aribavo, se butavo en cattre per li rendre servisi. El â s'esplicavo en un fransee tout particulìe! Dint soun discours â li fouravo pi de parolla en patouà qu'en fransee, e la "Janine" (l'ee parelh que se noumavo la grasiouzo jouvo filho de l'ufisi) pensavo entre ilhe: "Ma see jouve eisì â pò pâ ese que un Provensal".
Un bê journ, o melh, uno bello diamenjo a la bas'ouro, en anent s'eiproumenâ a l'aviroun de Toulouzo, aboù la man dint la man e lh'ölh dint lh'ölh, î li demando cal ee soun paî, e Batistin, lest, reipount: "Roure!". E ilhe: "Ma mi decò siouc dei Roure, ma tu ...tu parli pâ ben coumà mi ...", e countento coumà un arzignoul, î l'embraso fort fort! E pöi: "Ma mi te velh bieen de ben!".
Barbou Batistin dë Juspin dë la Frouazino encaro öiro, malgré soun agge, toutta lâ vee qu'â me zou countio sî ölh jouious s' iluminan e brilhan de countenteso; ma cazi subit î se seran e la li ven laz aiga a lh'ölh; e mi siouc segur que soun velh cör a regretto encâ toujourn bieen de pâ aguee dit a la "Janine" que el al ero pâ dei Rourebeau, que se trobbo pâ lögn de Sisteroun en Val Duranso, ma dei Roure de la Val Cluzoun.
commenta