Siu montat al quint plan. Mi vivo en çò d’un loaire de chambras modèstas. Mon estància es pichòta e paura, abo una fenèstra da mansarda a mesa luna. Ai un divan cubèrt de tela ciraa, una taula abo sus de libres, doas careas e una còmoda poltrona, vielha, escranchaa, mas en compens à la Voltaire. Me siu setat. Ai alumat una chandèla e e me siu butat a pensar. Dins l’estància da cant, delai de la mitoena, continuava lo varalh. Fasia já tres jorns que anava anant parelh. Delai istava un capitan en conged que avia envidat sieis strjùckie¹ e tuchi ensem bevion de vodka e juavon a štos abo un vielh maç de cartas. La nuech derant era esclopaa una rusa e sai que dui d’ilhs s’eron charpinhats. La mestressa auria polgut protestar, mas a una paor terribla dal capitan. D’autri locataris aicí en cò nòstre lhi a masque una senhora bassa e mistolina, una forestiera frema d’un militar abo tres mainats pichòts que son venguts malates après s’èsser meirats aicí dins aquestas estàncias en afit, e sie ilhe que sas mainaas an una paor da esvenir dal capitan e per tota la nuech fan ren que tramolar e se far lo senh de la crotz, dal temp que lo filhet pus pichòt a agut fins una sòrta d’atac per l’espavent. Aquel capitan, lo sai abo certessa, mincatant fèrma lhi passants sal Nevskij e lor demanda l’elemòsina. En servici lo prenon pas; coma se sie, causa estranja (es pr’aquò que lo còntio), per tot lo mes que a demorat en cò nòstre a pas suscitat en mi deguna ràbia. Fins dal començament, naturalament, ai evitat d’entretenir de rapòrts abo el, e bèla el, d’autre cant, m’a pilhat en guinhon fins dal nòstre premier encòntre, mas per tant que bralhen darreire lor mitoena e per tant que n’aie ailai darreire me n’empòrta pas franc gis de ren. Me’n rèsto aicí setat tota la nuech e, da bòn, lhi sento nhanca, de tant que m’eissubliu d’ilhs. Chasque nuech, de fach, m’enduermo pas fins a l’alba e d’aüra enlai fai un an que vai anant coma aquò. Rèsto setat derant la taula dins ma poltrona e fau pas ren. Leso masque de jorn. Rèsto setat e penso nhanca, mas cèrti pensier me viron per la tèsta e mi lhi laisso anar librament. Dins la nuech la chandèla brusa tota. Coma aquò me siu setat a taula sensa far de bruch, ai tirat fòra la rivoltèla e l’ai pausaa derant mi. Quora l’ai pausaa, me soveno, me siu demandat: «Boquò, es parelh?», e en maniera dal tot afermativa me siu respondut: «Bò». O ben me seriu tirat un colp. Saubiu que aquela nuech me seriu certament tirat un colp, mas qué tant de temp seriu encà restat setat a taula, aquò lo saubiu pas. E de segur me seriu tirat un colp, se foguesse pas istat per aquela filheta.

¹Mot gergal popular peireborgés que lo mesme Dostoevskij explica parelh: «persona vueida, abjècta, da ren», «chocaton, degalhaire, persona perdua», «per de pus malvestit e abo las bòtas rotas».