Moun chàr Silvio.
Tu m mande coum ilh éra la -storia- de «La couriola dal Peumianin» ma, per ése just, lî Peumianin i couinten pa de -storia-. Tout so qu'i din l'é véé, e quel qu'a couinta a l'ê touttio sériou.
'Nto vêli e auvîli, 'na neuit d'uvern, ntal teit ben chaud d'vaccha e lapin e 'na douzéna 'd lour.
Na vê, - coummensa un - Angreunha ilh éra pi dapé que euira... -
Eison fai dreisâ laz aurélha ntourn, dato que Angreunha ilh à jamé meuirà da dount i-s tròva-.
Veui dire -a countinua l'om ou na chara da Primma Coumuniun, que na vê l'éra pi dapè... , cant la lh'éra pâ la Coumba 'n més.
- La gent coumensa a beuicàlou, ma él a tira fora sa fumma: - Dìou que per anâ a la Vacchira l'éra cazi plan...
Eisì a carcun ven da mandàli: aloura la Coumba l'a tu forse sappâ tu?
No - fai él ob un moure da Counfermasioun -, - Un velh d'na vê... e lou boulé.
A l'aviva sa fumma, vira soun chapél, e fai tout d'autre que countinuâ.
A-s-laisa maltratâ na péssa, puri a rpilha:
- Que volh, e moun areire granpapà l'à ncara counneisù, avia trouvà un boulé amount amount per Frìra - vou savé lou Peui d' Frira -, cazi en pouinta; ma a l'éra gro, crie pura qu'a l'éra gro; lou Prinsi di boulé.
Ma a pouvìa pâ chavàlou. Trop grô. E peui a l'avia bélle poou qu'a chi toumbése acòl, tant a l'éra grô.
Aloura a send a meizoun, e rampia mai amount ob un grô souàtre e soun appia nova. A lou grouppa ben a na roccha e òu sun appia a douna man a talhalou al cuou. E picca e picca picca, la chamba ilh éra coum la seppa d'an chatanhìe, e soun chapél a smilhava lou cùvért d'una mianda.
A un moument, - l'appia i talhava ben e l'éra cazi un'oura que lou Peumianin eitrasuàva e picàva - lou boulé 's buta a doundeinâ de d sai e de d lai, groupà coum a l'éra, e l'om s'é vite tout d'entourn, ma lou souàtre à pa résistù; l'éra impoussible. Trop grô.
Lou souàtre s'é eibernà ob una fouéttâ, ou una fusilhâ - s'ou voulé -, e lou Boulé toumba p'lou sol, peui douna man a virâ e virâ e picatâ aval p'lou coumbalot, e grô enorme coum a l'éra a deirasinava li buisoun e li dràou, sempre pi vite fin que pi aval a s'é 'ntrupà dint lou malezze, quel qu'a l'avìa la nhâ de la poundrâ, e malezze e poundrâ e boulé e roccha e peirassa e téra e tû li diàou nsém i soun eifoundrà a la valâ, eiterpand tout coum la chalancha, arounchànd una preuiss inta coum un préchipissi qu'i fesìa pòou a vèla, e un fracass que lâ vaccha lâ vêlaven drant dal temp.
E l'é so que euira i n'en din «la Coumba de Peumian».
E tun boulé, manda carcun.
- Oh! a s'éra nhanca tant deifait! Moc que a l'éra sout caranta metre d'clapìe.
I s'anaven peui a pilhàne cant i n'avin de bsounh, coum a 'na miniera....
Sa fumma ilh' ê finìa; a s' beuica d'entourn a counclù: Sai d'un que a l'a encara la zmens de quê boulé, moc qu'a s'encàla pa de ensemnàla. En plan a ven pa; a pilha moc a la pouiâ...
A pilha soun chapêl, a s lêva: Euira - a finii - ob la Coumba nou pon pa pi trî lâ couriòla; ma quêta i vai ben per n'autra vê, e s'ou permetté vou daou la bouna neuit a tûti...
E per'ta neuit - einsi soit il -.
Toun amis Mario.

Concors «Lou Roure» 1973