Las clochas sonan per nos escota
Cèsta nuèit las clòchas
sonan per nos,
per nos que 'os siem morts
abó los uèlhs esglaiats.
Siem morts dedins,
dins le cuèr, dins la tèsta
dosaüra vuèida, sença ideás.
Sel chamin de la viela
'os avem laissat nòstre trocel:
un mochaor de seá
gropat a un baston d'aulanhier.
Al era plen de chausas viusas,
bèlas, chausas de nòstre país.
L'avem chanjat
per una valisa de cuòr,
nova, luzenta, plena
d'amusaments brilhants
comà de miralhs.
O, comà'os se siem
alegrats per çò que'os
avem vist ailai dedins!
comà nos sonava
quel mond que'os
conoissiam pas encara;
siem corrut a el
abó l'inexperiença
de nòstra jovença,
de nòstres vint ans:
Neòns, colors, tot er' bel,
las veituras passavan vite,
las veirinas las eran richas
e nos a la vironda
afamats de saber e de conoisser
quand al nòstre país
'os sabiam tot e de tuts.
Las conissenças las eran
totas enteressaas
e nòstras anmas
las eran ja un pauc entemenaas
de cèsta vita:
'os corriam arreire
a una corriòla qu'ilh aviá
gost d'ussenc.
Aüra a las primieras neás
'os anim e venem
arrant e arreire en legalient
qualqua paraula,
l'essencial per s'explicar,
comà tuts los autres
'os trabalhem, minjem, despensem,
'os siem de muèbles de far dançar
tot le jorn, 'os siem morts
dequò nosautres, 'os siem morts
abo los uèlhs esglaiats
per aguer tròp vist
e aiquiat al país,
cèsta nuèit,
las clòchas sonan per nos.
(testo e audio: Franco Bronzat, Roure, valle Chisone)
Carcassona escota
L'emperaire Carlesmanhe renhava sus un grand país mas los Sarrasins son dintrats sus las Tèrras del Sud. An pres vilas e castèls! La granda armada de l'Emperaire s'encaminava. Caminèron plan temps, enfin, arribèron dins las Tèrras del Sud. Se trobavan al pè d'una vila enrodada de muralhas nautas amb de torres, plan defenduda. Dins la vila, i aviá los Sarrasins . Lor capmèstre èra estat tuat e la siá femna l'aviá remplaçat. Èra fòrt bèla amb sos grands uèlhs negres e son pel long. Totes l'aimavan e la respectavan. Li disián Dama Carcàs. Las gents de la Ciutat s'èran plan acostumadas als Sarrasins. Èran pas tan marrits coma se disiá e partejavan amb los abitants lors riquesas e lors coneissenças. Carlesmanhe, el, voliá pas qu'una causa: fòrabandir los Sarrasins. Coma podiá pas prene la vila, li demorava pas qu'a ne far lo sèti.
E puèi l'ivèrn arribèt. Carlesmanhe se regaudissiá. Aqueste còp, solide que sos enemics s'anavan rendre. Dins la ciutat avián pas res pus per manjar, totes moririán de fam.
Dama Carcàs soscava: "Portatz-me tot çò que nos demòra."
Li menèron un pòrc e un sac de blat. Dama Carcàs comandèt: "Donatz aquel blat al pòrc e
getatz lo pòrc a l'armada de Carlesmanhe".
"Devon aver plan provesions encara! Aquel sèti n'acabarà pas. Anem-no'n!" - diguèt Carlesmanhe e l'armada se n'anava.
Dama Carcàs voliá anonciar la bona novèla a tota la vila. Faguèt sonar las trompas. "Dama Carcàs sona! Carcàs sona! Carcàs sona!"
Dempuèi aquel jorn, la vila s'apèla Carcassona.
(testo tratto da Dama Carcàs; autore del testo: J.C. Pertuzé, Occitania grande; audio: lettore dell'Occitania grande)
