Al cit Spassacamin

Ant ij temp che la miseria

a regnava motobin,

tanti gòrba montagnin

sij ses ani ò giù da lì,

com’ësfurniot rancà dal nì

a vnìsio già angagià

për posseje s’ciav novej

ant le cane sofocante

streite e scure dij fornej.

Già ‘nt ël liber ‘d so destin

l’era scrit “Spassacamin”.

Figurasse lë sta d’ànim

d’un fiolòt ancor masnà

già sbatù lontan da ca

mentre a grimpa ‘nt un fornel

a fa fin drissè ij cavèj.

Cun un sach anfilà ‘n testa

per podej paresse ‘l muso

as rampogna a fòrsa ‘d muscoj

e raspand, raspand caluso

com s’a fussa a a ca del diavo.

Scur ‘me ‘n limbo, mars ‘d sudor,

man e pè sempre pi splà

e da meuire sofocà.

Però quandi ch’a rivava

sla torëtta dël fornel,

col piasì l’arcompensava

coma seurte da ‘nt l’infern

për tuchè con man ël cel.

Sempre arcòrdo sua figura

strassà e neir pes dël carbon,

ma con l’ànima polida

pì polida d’un bombon.

La dentera bela ceira,

j’euj anvisch com doe steile

dësperduve ‚nt la neuit neira.

Vestì ‘d rùvida frustan-a

taconà ai genoj e gomo

e’ n caplass tut desformà,

tascapan a la tracòla,

le pantofole ‘nt i j pé

e con so echipagiament

necessari pr’ël mesté.

Tuti quanti a lo amiravo

quando passava për le strà

mangninà con so fardel

e co’l ghëdo montagnin

ganassand: “Spaciafornel”

criand fòrt: “Spassacamin”.

Con le tecniche moderne

Ël progres l’ha fait dë strà,

e ij fornej adess së spacio

con ‘d sistema pì agiornà,

così ‘l cit spaciafornò

l’è tornà sensa rimpiant

a la pas dël sò ciabot.

Ma l’arcòrd ëd soa figura,

coma ‘n sant finì an gloria,

resterà scrit sël liber d’or,

col pì bel dla nostra stòria.