Venon d'enterra la fenno de Gustou, que soun ase l'a tua d'uno bono reguignado. A la porto dòu cementeri, lis amis dòu veuse passon davans éu, un à cha un, e ie tocon la man coume es de costumo. Mai lou capelan, que se ten un pau a l'escart, remarco que la majo part dis ome dòu tems de Gustou, avans de lou quita, se sarron d'éu per ié dire quauqui mot à l'auriho. Entrigà per aquéu manege, quouro tout lou mounde a finì de passa, s'aprocho dòu véuse e ié dis:
«Eh ben, moun brave Gustou, t'an pas manca lis amis per te faire de coundoulènci. Mai sariéu curious de saupre ço qu'an pouscu te dire li que t'an parlà à l'auriho».
«Oh!» fai Gustou naïve: «Ero pas, per ben dire, de coundoulènci; me disien touti: se sies escarni de toun ase, te geines pas, iéu te lou prene deman».