II

Avia plogut fòrt per un baron de jorns, e lhi beals eron en plena, rombants. Espòrcs e marròns, calavon da tuchi lhi cantons de la valada e creavon un beal encà pus grand que escorria ental metz e anava engrossar quarque quilomètre pus anant lo flum que calava fins al mar. Lo livèl dal flum era aut e las aigas escorrion impetuosas, en raiolant entre lhi fruchiers e la plena campanha. Bèla d’istat lo flum era jamai en secha, bèla quora lhi afluents descuerbion lor liech de ròchas e de sabla eissucha. Aüra lo flum escorria ben pus lèst de quant polesse chaminar un òme, e da las ribas las personas beicavon las aigas pautosas. Arrubava pas sovent que lo livèl dal flum foguesse parelh aut: la gent era excitaa, abo lhi uelhs esbalasats, perqué l’escórrer impetuós de l’aiga era n’espectacle maestós. La citat da pè auria porgut sufrir-ne'n: lo flum auria porgut desbordar da las ribas, inondar lhi champs e lhi bòscs e destruire las casas; mas aquí, da dessobre lo pònt solitari, las aigas marròns semelhavon chantar. Quarqui òmes istavon peschant, mas devion ren aver chapat tant, perqué la corrent era tròp fòrta e rabelava lhi detrits de tuchi lhi afluents. Taquet mai a plòure, mas las personas resteron fèrmas a beicar e a pilhar plaser da las pichòtas causas.

*

La contentessa es jamai un resultat de la realizacion, de l’obtenir e possèder de causas; nais ren da l’accion o da l’inaccion. Ven da la plenessa d’aquò que es, ren da son alteracion. Es çò que es plen que a ren da manca d’alteracion, dal chambiament: l’incomplet que cèrcha de devenir complet, al contrari, conois lhi trobles dal descontent e dal chambiament. Lo çò que es es l’incomplet, es ren lo complet: perqué lo complet es irreal, e lo perseguiment de l’irreal es la soferença dal descontent que polarè jamai èsser garia: ansi, lo temptatiu mesme de garir aquela soferença es la recèrcha de l’irreal, d’ente nais lo descontent. Lhi a deguna via per salhir dal descontent. Èsser conscients dal descontent es èsser conscients de cò que es, e dins sa plenessa lhi a n’estat que pòl èsser sonat contentessa: a ren d’opòsts.

*

Que brut èsser sodisfachs! Na causa es la contentessa, ben autra la sodisfaccion, que rend la ment insensibla e lo cor deble; mena a la supersticcion e a l’inèrcia, e nos fai pèrder lo límit de la sensibilitat. Es difícil èsser contents. La contentessa pòl ren èsser descubèrta dins de luecs segrets; pòl ren èsser perseguia, coma lo plaser; pòl ren èsser aquisia; pòl ren èsser chataa al prètz de la renóncia, perqué a degun prètz; pòl ren èsser rejoncha abo degun meian; un pòl pas meditar-lhi sus e pòl ren èsser acumulaa. Lo perseguiment de la contentessa es masque la recèrcha de na sodisfaccion encà pus granda. La contentessa, al contrari, es la completa comprension d’aquò que es de moment en moment; es la pus auta forma de comprension negativa. La gratificacion conois la frustraccion e lo succès, mas la contentessa conois pas lhi extrèms abo lors vuets conflicts: es dessobre e al delai di extrèms; es ren na síntesi, perqué a deguna relacion abo lo conflict. Lo conflict pòl masque crear pus de conflict, alimentar l’illusion e la soferença. Abo la contentessa arruba aquela accion que es ren contradictòria. La contentessa dal còr líbera la ment da sas activitats de confusion e distraccion. La contentessa es un moviment que aparten ren al temp.