Lhi avia de neu pendua a las branchas. Lo soldat a la mitralhatritz chantava. Se trobava entun bòsc rus en postacion ben avançaa. Chantava de chants de Deneal, e dir que era já lo començament de febrier. Mas aquò arribava. Perqué la neu era auta de mètres. De neu al metz di troncs niers. De neu sal vèrd nerastre de las branchas. Restaa pendua al metz de las branchas, soflaa sus lhi boissons, coma d’ovata, e estachaa a lhi  tronc niers. Tanta, tanta neu. E lo soldat a la mitralhatritz chantava de chants de Deneal, ben que foguesse já febrier.

Mincatant deves laissar partir un parelh de colps. Se no lo charafi se jala. Tirar simplament en anant, dins l’escur. Júst perqué lo charafi jale ren. Tira sus aquilhi boissons ailai. Bò, aquilhi ailai, parelh sas súbit que dedins lhi a pas degun. T’apasia. Pòs decò laissar partir na seria chasque quart d’ora. T’apasia. Se no lo charafi se jala. E puei lhi a pus tot aquel silenci se un espara mincatant. Aquò lhi avia dich lo soldat al qual avia donat lo chambi. E avia jontat: deves gavar-te lo passamontanha da las aurelhas. Òrdre dal Comand. Quora un es de gàrdia chal gavar-se lo passamontanha da las aurelhas. Se no se sent pròpi pas ren. Es un òrdre. Mas se sent pas ren l’estés. Tot es quiet. Ren lo pus pichòt brui. Da de setmanas d’aüra ellai. Ren lo pus pichòt brui. Beh, alora siem d’acòrdi. Espara pura mincatant. T’apasia.

Parelh lhi avia dich aquel. Puei restet solet. Se gavet lo passamontanha da las aurelhas e lo freid lhi truchet abo si dets ponchuts. Era solet. E lhi avia de neu pendua a las branchas. Encolaa a lhi troncs niers bluastres. A barons sus lhi boissons. Amontairaa, enfonsaa enti cròs e soflaa d’aicí e d’ailai. Tanta, tanta neu.

E la neu dins la quala se trobava rendia le pericle tan somés. Tan luenh e esperdut. E dir que polia já èsser a las espàtlas de qualqu’un. La neu l’estremava dins son silenci. E la neu dins la quala se trobava, solet dins la nuech, solet per lo premier bòt, rendia la vesinança de lhi autri tan somessa. La rendia tan luenha e esperdua. L’estremava dins son silenci, perqué rendia tot tan somés a la mira que lo sang se fasia sentir enti uelhs, e tan fòrt, da pus laissar deguna possibilitat de salvar-se. Parelh tasia la neu.

An un bòt un sospir. A manchina. Derant. Puei a drecha. Encà a manchina. E d’un crep darreire. Lo soldat a la mitralhatitz tenet lo respir. Ailen, já mai. Un sospir. Lo suble dins sas aurelhas devenet assordant. Encà un sospir. Lo colet dal pastran se durbet abo fòrça.

Si dets tiravon e tramolavon ensem. Esquasi en l’eschancant durberon lo colet dal pastran per que que l’aurelha foguesse ren cubèrta. E vaquí. Un sospir. La sudor salhia freida da dessot l’elmet e se jalava sal frònt. Se jalava pròpi ailai. Lhi avia quaranta dui grads sota zero. La sudor venia defòra da dessot l’elmet e se jalava. Un sospir. Darreire. E a drecha. Derant. Ailen. Puei aicí. Decò ailai.

Lo soldat a la mitralhatritz se ne’n istava ental bòsc rus. Lhi avia de neu pendua al metz de las branchas. E lo sang sublava assordant dins las aurelhas. E la sudor se jalava sal frònt. E la sudor salhia da dessot l’elmet. Perqué se sentia un sospir. Qualquaren. O qualqu’un. E la neu l’estremava dins son silenci. Pr’aquò se jalava lo sudor sal frònt. Perqué la paor era granda dins las aurelhas. Perqué se sentia un sospir.

Alora chantet. Chantet a vòutz auta per pus sentir la paor. E nianca un sospir. E per que la sudor se jalesse pus. Chantava. E sentia pus la paor. Chantava de chants de Deneal e sentia pus lo sospir. A vòutz auta chantava de chants de Deneal ental bòsc rus. Perqué lhi avia de neu pendua a las branchas nieras bluastras dal bòsc rus, tanta neu.

Mas puei an un bòt na brancha se trocet. E lo soldat a la mitralhatritz taset. E se meiret a l’entorn d’aicí e d’ailai. E tiret fòra la pistòla. E vaquí lo sergent que a travèrs la neu a grands sauts anava vèrs nele.

Aüra me fusiliarèn, penset lo soldat a la mitralhatriz. Ai chantat mentre fasiu la gàrdia. E aüra me fusiliarèn. Lo sergent ista já venent da mi. E coma cor. Ai chantat mentre fasiu la gàrdia e aüra venon a fusiliar-me.

E tenia ben estrecha en man la pistòla.

Puei lo sergent foguet aquí. E s’embrinquet a nele. E se beiquet d’entorn. E tramolava. E puei diset en tranflant: 

Mon Diu. Tene-me fòrt, amís. Mon Diu! Mon Diu! E puei riet. Sas man tramolavon. E pura diset en rient: se senton já. De chants de Deneal. De chants de Deneal dins aqueste maledet bòsc rus. De chants de Deneal. Siem pas a febrier? Mas segur, siem a febrier. E pura se senton de chants de Deneal, es aqueste silenci terrible a enganar-nos. De chants de Deneal ! Mon Diu! Amís, tene-me masque fòrt. Ista quiet! Ailen! No. Es passat. Ri pas, diset lo serget e tranflava encà en se tenent ben estrech, al soldat abo la mitralhatritz, ri pas, sas. Es lo silenci a juar-nos aqueste esquèrs. Un silenci que dura da de setmanas e de setmanas. Ren lo pus pichòt brui. Pas ren, puei d’un crep se senton de chants de Deneal. E pura já da na pèça siem a febrier. Mas la colpa es de la neu. N’a un baron aicí. Ri pas, sas. Lhi a da venir mats, te diso. Tu sies aicí masque da dui jorns. Ma nosautri siem en bal d’aüra enlai da de setmanas. Ren lo pus pichòt brui. Pas ren. Lhi a da venir mats. Sempre aqueste silenci. Ren lo pus pichòt brui. Per desetmanas e de setmanas. Puei pauc a pauc se senton de chants de Deneal, no? Ri pas. Masque après aver-te vist son despareissuts d’un crep. Mon Diu. Lhi a da venir mats. Aqueste etèrn silenci. Parelh, sensa fin!

Lo sergent tranflava encà. E riïa. E lo tenia estrech. E lo soldat a la mitralhatritz decò. E rieron tuchi dui. Ental bòsc rus. A febrier.

Mincantant na brancha se plegava dessot la neu. E puei aquela esguilhava al metz de las branchas nieras bluastras fins a tèrra. E ent aquel moment se sentia un sospir. Legier legier. Aüra derant. A manchina. Puei aicí. Decò ailai. D’en pertot se sentia. Perqué lhi avia de neu pendua al metz de las branchas. Tanta, tanta neu.