L’afar Ricard

Aquí un afar que provoquèt un brave rambalh a Marselha, en Provença e en Occitania.

Fin d’agost, lo grop Pernòd-Ricard anoncièt qu’aviá signat un acòrdi de quatre annadas amb lo club de fòbal del Paris-Saint-Germain per presentar la marca dins las partidas europèas que jogariá (e mai que mai per faire la publicitat dels esperitoses, champanhas e oisquís que la marca representa).

Mas lo Ricard remanda al pastís-pastagàs que lo Paul Ricard creèt en 1932 per n’acabar amb l’absinta e que foguèt una capitada. Paul Ricard se mostrèt actiu dins las annadas 1930 dins l’occitanisme mas se’n aluenhèt a flor e mesura que ganhava moneda. La beguda venguèt la representanta de Marselha e de Provença, portaira de tot un’art d’èsser e de viure.

«Fòrts de nòstre eiretatge marselhés» çò dison sus la pagina de dobertura de lor site. Eiretatge esparpalhat, dilapidat… De veire lo nom passar a l’«enemic» esportiu, tombar dins los travèrses sens èime d’un capitalisme que compta sus la moneda e pas brica sus l’èime, aquela capitulacion fàcia a un nacionalisme centralista francò-parisenc èra de plan mal engolir pel pòble marselhés e per totes los sostens de l’Olimpic de Marselha! 

Un crit unanime de protèsta se levèt dins tota la ciutat foceana! Dins los cafès, los clients se virèron cap a d’autras marcas de pastagàs. Los cafetièrs amaguèron las cantinas de Ricard. Lo boicòt prenguèt d’ample coma un fuòc de lenha seca. La premsa parisenca s’arregalèt de faire articles sus aquela protèsta meridionala sus un afar que li semblava plan superficial, alara que tocava al mai prigond cada marselhés e cada marselhesa! Fin finala, lo PDG de l’entrepresa, un Ricard, arrestèt lo contracte e afortiguèt lo respècte prigond de Marselha de la marca. Presentèt las excusas per una còlha comerciala obnubilada per la moneda (e ont seriá estonant que i agèse lo tèrç d’un quart de Marselhés!) e estipulèt que lor explicariá lo perqué del cossí.

Lo club de l’OM prenguèt una mena de revenge a la mitat de setembre en faguent signar l’Adrian Rabiòt que ven de passar cinc ans a al Juventus de Turin, aprèp 7 ans jos las colors del… PSG! Per sa «defensa», afortiguèt que quand èra dròlle dins la banlega parisenca, s’arregalava de gaitar jogar l’OM! Aquí tot lo monde espèra ara las confrontacions de venir entre OM e PSG!

Los Occitans an lo còr que fa tifa-tafa per Marselha e esperan que lèu-lèu l’OM tornarà ganhar lo campionat.

Se pòt tanben seguir lo TFC de Tolosa e sa còlha de sostens: los Indians que sortisson bandeiròlas en occitan e an impausat lo “Se canta” coma musica d’acuèlh dels jogaires sus la pelena. Lo problèma es un foncionament que s’apièja pas sus la formacion dels joves, mas suls algoritmes pel recrutament. Montpelhièr a tanben una bèla popularitat, mas es a se batre mai per se poder manténer puslèu que de jogar los primièrs ròtles.

Venèm de parlar de la rivalitat OM-PSG, mas foguèt un temps ont, en cap del campionat francés, las causas viravan sus l’afrontament entre OM e los Girondios de Bordèu. Mas aprèp la corsa als miracles e a unas monedas promesas qu’arribèron jamai, vaquí que los Girondins venon d’èsser retrogradats administrativament en quatrena division (Nacionala-2).

Es pas lo tot de parlar de fòbal, qu’Occitania es tanben una tèrra d’Ovalia ont las paumas s’atissan d’aver una circulacion e unes rebombs mai aleatòris que los d’una pauma redonda.

Mas es amb una bona consciéncia occitanista qu’a l’estanquet los sostens pòdon contunhar de tornar faire las partidas a l’entorn de quauques veires de Ricard (podètz variar los plasers: tomata: pastagàs + granadina; papagai: pastagàs + menta; mauresca: pastagàs + ordiat) o unas pintas de cervesa (qu’es venguda una beguda plan populara e necessària pels sostens per se remetre dels esfòrces dels jogaires sul tarrenc!).